Ένα σπάνιο και εντυπωσιακό αστρονομικό γεγονός αναμένεται να λάβει χώρα στις 16 Ιουλίου 2186, με την πιο μακροχρόνια ολική έκλειψη ηλίου που έχει καταγραφεί ποτέ να σκοτεινιάζει τον ουρανό της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Αν και κανείς από εμάς δεν θα βρίσκεται πια στη ζωή για να το παρακολουθήσει –εκτός αν η επιστήμη της μακροζωίας κάνει ένα απίστευτο άλμα– οι απόγονοί μας σίγουρα θα θέλουν να βρίσκονται εκείνη την ημέρα σε περιοχές της Κολομβίας, της Βενεζουέλας ή της Γουιάνας.
Η έκλειψη αυτή αναμένεται να διαρκέσει 7 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα, ξεπερνώντας κατά σχεδόν δύο δευτερόλεπτα το προηγούμενο ρεκόρ που κρατούσε από τις 15 Ιουνίου του 743 π.Χ., όταν μια έκλειψη με διάρκεια 7 λεπτών και 27 δευτερολέπτων εμφανίστηκε πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό, στην περιοχή που σήμερα καλύπτουν η Κένυα και η Σομαλία.
Για 12.000 ολόκληρα χρόνια – από πριν το 4000 π.Χ. μέχρι και μετά το 8000 μ.Χ. – καμία άλλη έκλειψη δεν θα φτάσει αυτήν τη διάρκεια. Πρόκειται επομένως για ένα φαινόμενο μοναδικής σημασίας, ένα αστρονομικό θαύμα που θα λάβει τη θέση του ανάμεσα στις πιο θεαματικές στιγμές της επιστήμης.
Η ζώνη ολικής έκλειψης, το σημείο δηλαδή όπου η Σελήνη θα καλύψει πλήρως τον Ήλιο, θα διαγράψει την πορεία της πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό, εκεί όπου θα φτάσει και η μέγιστη διάρκειά της. Ωστόσο, περιοχές της βόρειας Νότιας Αμερικής, όπως η Κολομβία (από την Cali έως την Puerto Ayacucho), η Βενεζουέλα (από τον ποταμό Orinoco μέχρι την περιοχή Imataca) και η βόρεια Γουιάνα, περιλαμβανομένης της Georgetown, θα βιώσουν επίσης εντυπωσιακά μεγάλα διαστήματα ολικής έκλειψης.
Η μαγεία της έκλειψης δεν θα περιοριστεί μόνο σε αυτή τη στενή λωρίδα πλήρους κάλυψης. Σχεδόν ολόκληρη η Νότια Αμερική, περιλαμβανομένης όλης της Βραζιλίας, θα δει μια σημαντική μερική έκλειψη. Το ίδιο ισχύει και για περιοχές από το Μεξικό μέχρι την Παραγουάη, αλλά και για τμήματα της Δυτικής Αφρικής. Στην Ισπανία, το φαινόμενο θα είναι οριακά ορατό, αγγίζοντας μόλις τα Κανάρια Νησιά κατά τη δύση του ηλίου.
Η ασυνήθιστη διάρκεια αυτής της έκλειψης οφείλεται σε μια εξαιρετικά σπάνια «αστρονομική σύμπτωση». Η Γη θα βρίσκεται στο πιο μακρινό σημείο από τον Ήλιο, με αποτέλεσμα ο ηλιακός δίσκος να φαίνεται λίγο μικρότερος. Ταυτόχρονα, η Σελήνη θα βρίσκεται στο πλησιέστερο σημείο της τροχιάς της γύρω από τη Γη – πράγμα που σημαίνει πως θα φαίνεται μεγαλύτερη από τον Ήλιο. Επιπλέον, η σκιά της έκλειψης θα διασχίσει τον ισημερινό της Γης, όπου η ταχύτητα περιστροφής είναι μέγιστη. Όλα αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται ώστε να επιμηκύνουν τον χρόνο κατά τον οποίο η Σελήνη καλύπτει πλήρως τον Ήλιο.
Η βεβαιότητα γύρω από την πρόβλεψη αυτής της έκλειψης δεν είναι καθόλου τυχαία. Η πρόβλεψη εκλείψεων αποτελεί ένα από τα πιο ακριβή επιτεύγματα της αστρονομικής υπολογιστικής. Επιστήμονες χρησιμοποιούν πανίσχυρους υπολογιστές, στους οποίους εισάγουν τις παρούσες θέσεις και ταχύτητες της Γης και της Σελήνης, εφαρμόζοντας τους νόμους της μηχανικής του Νεύτωνα για να προσομοιώσουν με εξαιρετική ακρίβεια τα μελλοντικά ουράνια γεγονότα. Τα μοντέλα αυτά ενσωματώνουν πολύπλοκες εξισώσεις βαρύτητας και μπορούν να προβλέπουν φαινόμενα με απόκλιση μόλις λίγων δευτερολέπτων, ακόμη και για χρονικές αποστάσεις χιλιετιών.
Η έκλειψη του 2186 ανήκει στον ίδιο κύκλο Saros με τη γνωστή έκλειψη της Βόρειας Αμερικής που συνέβη στις 8 Απριλίου 2024. Συγκεκριμένα, ανήκει στον Saros 139 – μια επαναλαμβανόμενη σειρά εκλείψεων που συμβαίνουν περίπου κάθε 18 χρόνια, 11 ημέρες και 8 ώρες, με παρόμοια γεωμετρία Ήλιου-Γης-Σελήνης, αλλά μετατοπισμένες γεωγραφικά.
[via]
