Η ιδέα της συλλογής ηλιακής ενέργειας απευθείας από το Διάστημα, αν και μέχρι πρόσφατα ακουγόταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αρχίζει να αποκτά πλέον πιο ρεαλιστικές διαστάσεις. Μια νέα μελέτη του King’s College London υπολογίζει ότι έως το 2050 ένα δίκτυο διαστημικών ηλιακών πάνελ θα μπορούσε να καλύπτει μέχρι και το 80% της ευρωπαϊκής ζήτησης σε ανανεώσιμη ενέργεια.
Η ανάλυση, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Joule, στηρίζεται σε ένα σχέδιο της NASA, το οποίο προβλέπει τη χρήση δομών τύπου ηλιοστατών που θα συλλέγουν το ηλιακό φως εκτός ατμόσφαιρας και θα το διοχετεύουν στη Γη, όπου θα μετατρέπεται σε ηλεκτρική ενέργεια.
Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα προσομοιωμένο μοντέλο του ευρωπαϊκού ενεργειακού δικτύου, το οποίο περιλάμβανε 33 χώρες, μαζί με τα δεδομένα ζήτησης, παραγωγής και αποθήκευσης. Η εισαγωγή της τεχνολογίας Space-Based Solar Power (SBSP) έδειξε θεαματικά αποτελέσματα: οι συνολικές δαπάνες θα μπορούσαν να μειωθούν κατά 15%, ενώ η ανάγκη για μπαταρίες αποθήκευσης θα περιοριζόταν σε ποσοστό άνω των δύο τρίτων. Μια προοπτική που αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν σκεφτεί κανείς ότι οι επίγειες ανανεώσιμες πηγές, όπως τα αιολικά και τα φωτοβολταϊκά, εξακολουθούν να υποφέρουν από τη διακοπτόμενη παραγωγή και την εξάρτηση από τις καιρικές συνθήκες.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της διαστημικής λύσης είναι η συνέχεια στην παραγωγή. Οι δορυφόροι, τοποθετημένοι πάνω από την ατμόσφαιρα, θα δέχονται συνεχώς ηλιακή ακτινοβολία χωρίς να επηρεάζονται από εναλλαγές ημέρας και νύχτας ή από τα σύννεφα. Αυτό σημαίνει σταθερή παραγωγή ενέργειας σε κλίμακα γιγαβάτ, με πολύ μεγαλύτερη αξιοπιστία από τις γήινες τεχνολογίες. Παράλληλα, το SBSP ανοίγει τον δρόμο για ένα ενιαίο ευρωπαϊκό ενεργειακό δίκτυο, που θα ενοποιεί τις εθνικές υποδομές σε μια κεντρική πηγή ενέργειας.
Παρά τα εντυπωσιακά οφέλη, οι προκλήσεις παραμένουν τεράστιες. Το κόστος εκτόξευσης και συντήρησης ενός τέτοιου συστήματος σήμερα θεωρείται απαγορευτικό. Σύμφωνα με τους ερευνητές, μόνο γύρω στο 2050, όταν η τεχνολογία θα έχει εξελιχθεί και οι τιμές θα έχουν πέσει σημαντικά, θα μπορεί να επιτευχθεί πραγματική οικονομική βιωσιμότητα. Επιπλέον, το πρόβλημα της συμφόρησης σε τροχιά, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο συγκρούσεων ή ζημιών από διαστημικά συντρίμμια, αποτελεί έναν παράγοντα που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όπως τονίζει ο Wei He, συντονιστής της μελέτης, είναι απαραίτητο να εξεταστεί με προσοχή τόσο ο αριθμός των πάνελ που θα τοποθετηθούν σε τροχιά όσο και οι πιθανές αδυναμίες του συστήματος.
Η Ιαπωνία, ήδη από τα προηγούμενα χρόνια, εργάζεται πάνω σε παρόμοια προγράμματα, εντάσσοντάς τα στο σχέδιό της για μηδενικές εκπομπές. Οι συγγραφείς της μελέτης καλούν την Ευρώπη να εξετάσει σοβαρά αυτήν την κατεύθυνση, αξιοποιώντας την πλούσια παράδοση συνεργασίας στον τομέα της ενέργειας και του Διαστήματος μέσω οργανισμών όπως ο ESA. Ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόγραμμα SBSP θα μπορούσε να ενισχύσει την ενεργειακή ανεξαρτησία της ηπείρου, μειώνοντας την εξάρτηση από το φυσικό αέριο και προσφέροντας πιο σταθερές προμήθειες.
[via]
