Μια πρωτοποριακή θεωρία από τον φυσικό Gunther Kletetschka του University of Alaska Fairbanks έρχεται να αμφισβητήσει μία από τις πιο θεμελιώδεις παραδοχές της σύγχρονης φυσικής: την ιδέα ότι το Σύμπαν μας βασίζεται σε ένα συνεχές χωροχρονικό υπόβαθρο. Σύμφωνα με τη νέα αυτή προσέγγιση, ο καμβάς πάνω στον οποίο «ζωγραφίζεται» η πραγματικότητα δεν είναι ο χωρόχρονος όπως τον ξέρουμε, αλλά ο ίδιος ο χρόνος και μάλιστα, σε τρεις διαστάσεις.
Η μελέτη του Kletetschka, η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Reports in Advances of Physical Sciences, δεν πρόκειται απλώς για μια φιλοσοφική υπόθεση. Αντιθέτως, προτείνει ένα πλήρες μαθηματικό μοντέλο που επιχειρεί να δώσει λύσεις σε μακροχρόνια ερωτήματα της φυσικής, με αφετηρία τη μάζα των στοιχειωδών σωματιδίων.
Για περισσότερο από έναν αιώνα, η φυσική βασίζεται στο μοντέλο του τετραδιάστατου χωροχρόνου, όπου οι τρεις διαστάσεις του χώρου (μήκος, πλάτος, ύψος) είναι άρρηκτα δεμένες με μία γραμμική διάσταση του χρόνου. Ο Kletetschka προτείνει να αντιστραφεί αυτή η θεώρηση: ο χρόνος, όχι ο χώρος, είναι το θεμελιώδες υπόστρωμα του Σύμπαντος, και μάλιστα όχι με μία αλλά με τρεις διαστάσεις. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «οι τρεις διαστάσεις του χρόνου αποτελούν τον αρχικό καμβά του Σύμπαντος, το θεμέλιο όλων των φαινομένων». Ο χώρος, σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, δεν εξαφανίζεται· απλώς αναδύεται ως φαινόμενο πάνω σε αυτόν τον χρονικό καμβά, όπως ένα σχέδιο που αποτυπώνεται πάνω σε ύφασμα.
Αυτό που καθιστά τη θεωρία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η δυνατότητά της να παράγει μετρήσιμα και επαληθεύσιμα αποτελέσματα. Το μαθηματικό μοντέλο του Kletetschka, το οποίο προβλέπει ένα Σύμπαν έξι διαστάσεων (τρεις χρονικές και τρεις χωρικές), του επέτρεψε να υπολογίσει με αξιοσημείωτη ακρίβεια τις μάζες βασικών στοιχειωδών σωματιδίων, όπως τα ηλεκτρόνια, τα μιόνια και τα κουάρκ.
Το Καθιερωμένο Μοντέλο της σωματιδιακής φυσικής, αν και περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια τη συμπεριφορά αυτών των σωματιδίων, αδυνατεί να εξηγήσει γιατί έχουν τις συγκεκριμένες μάζες. Αντιθέτως, η νέα θεωρία προσφέρει μια πιθανή ερμηνεία, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στη θεωρία και στα πειραματικά δεδομένα.
Η ιδέα ότι ο χρόνος μπορεί να έχει περισσότερες από μία διαστάσεις δεν είναι εντελώς καινούρια στους κύκλους της θεωρητικής φυσικής. Ωστόσο, οι περισσότερες προηγούμενες προσπάθειες προσέκρουσαν σε θεμελιώδη προβλήματα, όπως η παραβίαση της αιτιότητας, η δυνατότητα δηλαδή ένα αποτέλεσμα να προηγείται της αιτίας του. Το μοντέλο του Kletetschka καταφέρνει να αποφύγει αυτή την παγίδα, διατηρώντας τη χρονική ακολουθία των γεγονότων σε συνεκτική και λογική σειρά, ακόμη και μέσα σε ένα πιο πολύπλοκο χρονικό πλαίσιο.
Σε αντίθεση με προηγούμενες θεωρίες που έμειναν στο επίπεδο μαθηματικών εξισώσεων χωρίς δυνατότητα επαλήθευσης, η πρόταση αυτή παρουσιάζεται ως μια φυσικά ελέγξιμη προσέγγιση. Αν επιβεβαιωθεί μέσα από περαιτέρω πειράματα και παρατηρήσεις, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ένα ουσιαστικό βήμα προς την ενοποίηση της κβαντικής μηχανικής με τη γενική θεωρία της σχετικότητας, έναν από τους μεγαλύτερους στόχους της σύγχρονης φυσικής.
Επιπλέον, η νέα αυτή θεώρηση ενδέχεται να προσφέρει πολύτιμα εργαλεία για την κατανόηση της κβαντικής βαρύτητας, καθώς και της ίδιας της φύσης της πραγματικότητας. Τα επόμενα στάδια της έρευνας θα περιλαμβάνουν την περαιτέρω ανάπτυξη του μοντέλου, καθώς και την πρόταση συγκεκριμένων πειραμάτων — πιθανότατα στον τομέα της σωματιδιακής φυσικής ή της κοσμολογίας — που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν τις τολμηρές του προβλέψεις.
Εν κατακλείδι, αν η θεωρία του Gunther Kletetschka επιβεβαιωθεί, ίσως χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε πλήρως τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο, τον χώρο και τη δομή του Σύμπαντος.
[via]
