Days Gone Remastered Review: Μια δεύτερη ευκαιρία για το αδικημένο post-apocalyptic έπος
Όταν το Days Gone κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2019 για το PlayStation 4, η υποδοχή του από κοινό και κριτικούς ήταν χλιαρή, σχεδόν διχασμένη. Από τη μία, υπήρχε ένας τεράστιος, πανέμορφος και επικίνδυνος ανοιχτός κόσμος, μια βαθιά προσωπική ιστορία και μια πρωτοποριακή μηχανική, αυτή των Hordes. Από την άλλη, η κυκλοφορία μαστιζόταν από τεχνικά προβλήματα, πτώσεις του ρυθμού καρέ, αμέτρητα bugs και μια αίσθηση επανάληψης στις αποστολές που εμπόδισαν πολλούς παίκτες να εκτιμήσουν το πραγματικό του όραμα. Ήταν ένα παιχνίδι με τεράστιες φιλοδοξίες που φάνηκε να λυγίζει κάτω από το ίδιο του το βάρος, ένα διαμάντι που χρειαζόταν επειγόντως στίλβωση.
Η άφιξη του PlayStation 5 και η δωρεάν αναβάθμιση απόδοσης που προσέφερε η Sony Bend Studio δεν αποτελεί ένα τυπικό "Remaster", αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: μια πράξη αποκατάστασης. Είναι η ευκαιρία του Days Gone να παρουσιαστεί στο κοινό όπως θα έπρεπε εξαρχής, ελεύθερο από τα τεχνικά δεσμά που το καθήλωσαν, επιτρέποντας στην καρδιά και την ψυχή του να λάμψουν. Αυτό το review δεν αφορά απλώς ένα παλιό παιχνίδι σε νέο hardware, αλλά την οριστική, τελική εκδοχή ενός από τα πιο υποτιμημένα και αδικημένα αποκλειστικά games της Sony.
Ο κόσμος του Days Gone είναι αναμφισβήτητα ο πρωταγωνιστής. Το post-apocalyptic Όρεγκον που δημιούργησε η Bend Studio είναι ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά και ζωντανά περιβάλλοντα που έχουμε δει σε βιντεοπαιχνίδι. Δεν είναι απλώς ένα σκηνικό για τη δράση, αλλά ένας ενεργός παράγοντας που επηρεάζει κάθε πτυχή του gameplay. Τα πυκνά, βροχερά δάση, οι χιονισμένες βουνοκορφές, οι έρημες πεδιάδες και οι εγκαταλελειμμένες κωμοπόλεις συνθέτουν ένα τοπίο που είναι ταυτόχρονα μαγευτικά όμορφο και διαρκώς απειλητικό. Η δυναμική εναλλαγή του καιρού και του κύκλου ημέρας-νύχτας δεν είναι απλώς ένα οπτικό εφέ. Η οδήγηση της μοτοσυκλέτας σε μια λασπωμένη πλαγιά κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας είναι μια εντελώς διαφορετική, πιο δύσκολη εμπειρία από μια ηλιόλουστη μέρα. Οι Freakers, οι μεταλλαγμένοι εχθροί του παιχνιδιού, γίνονται πιο πολυάριθμοι και επιθετικοί τη νύχτα, μετατρέποντας μια απλή διαδρομή για ανεφοδιασμό σε έναν αγώνα επιβίωσης.
Αυτή η διαρκής αίσθηση κινδύνου, η συνειδητοποίηση ότι ο θάνατος παραμονεύει πίσω από κάθε δέντρο και μέσα σε κάθε σκοτεινό τούνελ, είναι που κάνει τον κόσμο του Days Gone τόσο συναρπαστικό. Η εξερεύνηση ανταμείβεται, αλλά πάντα με ένα ρίσκο. Η ατμόσφαιρα ενισχύεται από την εξαιρετική περιβαλλοντική αφήγηση. Ένα εγκαταλελειμμένο σημείο ελέγχου της NERO, ένας μαζικός τάφος στην άκρη του δρόμου ή ένα σημείωμα που βρίσκεται σε ένα λεηλατημένο σπίτι, όλα αφηγούνται μικρές, τραγικές ιστορίες για την κατάρρευση του πολιτισμού, χτίζοντας έναν κόσμο που αισθάνεται αληθινός και στοιχειωμένος.
Πέρα από την επιβίωση, στην καρδιά του Days Gone βρίσκεται μια βαθιά ανθρώπινη και συναισθηματική ιστορία. Ο πρωταγωνιστής, Deacon St. John, δεν είναι ο τυπικός, μονοδιάστατος ήρωας. Είναι ένας άνδρας πληγωμένος, κυνικός και θυμωμένος με τον κόσμο που του πήρε τα πάντα, κυρίως τη γυναίκα του, Sarah. Ως μέλος μιας λέσχης μοτοσικλετιστών πριν από την πανδημία, ζει πλέον ως drifter και κυνηγός επικηρυγμένων, επιβιώνοντας στο περιθώριο μαζί με τον μοναδικό του "αδερφό", τον Boozer. Η αφήγηση ξεδιπλώνεται αργά, ίσως υπερβολικά αργά για κάποιους στην αρχή, αλλά αυτή η υπομονή ανταμείβεται. Παρακολουθούμε την πορεία του Deacon από την απόγνωση και την άρνηση προς την εύθραυστη ελπίδα και την αποδοχή. Οι αναδρομές στο παρελθόν με τη Sarah χτίζουν έναν ισχυρό συναισθηματικό δεσμό που καθιστά την αποστολή του Deacon για την ανεύρεσή της απόλυτα πιστευτή και συγκινητική.
Το σενάριο αποφεύγει τα κλισέ των "ζόμπι" και εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις, τις πολιτικές ίντριγκες μεταξύ των διαφόρων καταυλισμών επιζώντων και τα ηθικά διλήμματα που ανακύπτουν σε έναν κόσμο χωρίς νόμους. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο πιστός Boozer, ο ιδεαλιστής Iron Mike και η αινιγματική O'Brian, είναι καλογραμμένοι και προσθέτουν πολλαπλά επίπεδα στην πλοκή. Η ιστορία του Days Gone είναι μια ωδή στην ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος, μια υπενθύμιση ότι ακόμη και όταν όλα έχουν χαθεί, η αγάπη, η πίστη και η ελπίδα μπορούν να βρουν έναν τρόπο να ανθίσουν ξανά.
Οι μηχανισμοί του gameplay είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την ταυτότητα του Deacon ως drifter. Η μοτοσυκλέτα του δεν είναι απλώς ένα μέσο μεταφοράς, είναι η προέκταση του εαυτού του, η σανίδα σωτηρίας του. Η διαχείρισή της αποτελεί ένα ολόκληρο υποσύστημα. Πρέπει συνεχώς να προσέχεις τη στάθμη της βενζίνης, να την επισκευάζεις μετά από συγκρούσεις και να τη βελτιώνεις με νέα εξαρτήματα για καλύτερη απόδοση, αντοχή και αποθηκευτικό χώρο. Αυτή η εξάρτηση από τη μηχανή δημιουργεί στιγμές γνήσιας αγωνίας, όπως όταν ξεμένεις από καύσιμα στη μέση του πουθενά, με τη νύχτα να πέφτει και τους ήχους των Freakers να πλησιάζουν.
Η μάχη είναι ωμή, βίαιη και απαιτεί στρατηγική σκέψη. Το σύστημα πυροβολισμών είναι στιβαρό και ικανοποιητικό, ενώ η μάχη σώμα με σώμα δίνει μια αίσθηση απόγνωσης, καθώς χρησιμοποιείς οτιδήποτε μπορείς να βρεις, από ξύλα με καρφιά μέχρι τσεκούρια, τα οποία φθείρονται και σπάνε με τη χρήση. Το crafting σύστημα επιτρέπει τη δημιουργία χρήσιμων αντικειμένων εν κινήσει, όπως μολότοφ, βόμβες και ιατρικά, ενισχύοντας την αίσθηση της αυτάρκειας.
Ωστόσο, το στοιχείο που απογειώνει το gameplay και διαφοροποιεί το Days Gone από κάθε άλλο παιχνίδι του είδους είναι τα Hordes. Ένα horde δεν είναι απλώς μια ομάδα εχθρών, είναι ένα ενιαίο, ζωντανό ον που αποτελείται από εκατοντάδες Freakers που κινούνται, αντιδρούν και επιτίθενται σαν ένα ποτάμι από σάρκα και οργή. Η αντιμετώπιση ενός Horde δεν είναι μια απλή μάχη, είναι ένας γρίφος τακτικής. Απαιτεί προσεκτική προετοιμασία, μελέτη του περιβάλλοντος, στήσιμο παγίδων και σωστή χρήση των πόρων για να καταφέρεις να την εξολοθρεύσεις. Είναι ένα θέαμα που προκαλεί δέος και τρόμο, και η αίσθηση της νίκης μετά την εξόντωση της τελευταίας κραυγής είναι ανεπανάληπτη.
Εδώ ακριβώς είναι που η αναβάθμιση του PS5 μεταμορφώνει ολοκληρωτικά την εμπειρία. Στο PS4, και ειδικά στο βασικό μοντέλο, οι συναντήσεις με τα Hordes συχνά οδηγούσαν σε δραματικές πτώσεις του ρυθμού καρέ, καταστρέφοντας τη ροή και την ατμόσφαιρα. Στο PS5, το παιχνίδι τρέχει σε μια σταθερότατη, κλειδωμένη ταχύτητα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο (FPS) σε δυναμική ανάλυση 4K. Η διαφορά δεν είναι απλώς αισθητή, είναι επαναστατική. Η κίνηση είναι απόλυτα ομαλή, η στόχευση γίνεται άμεση και ακριβής, και η οδήγηση της μοτοσυκλέτας αποκτά μια αίσθηση ταχύτητας και ελέγχου που έλειπε από την αρχική έκδοση. Τα Hordes, πλέον, δεν αποτελούν απειλή για την απόδοση της κονσόλας. Μπορείς να θαυμάσεις το τρομακτικό τους μεγαλείο χωρίς κανένα τεχνικό κόμπιασμα, επιτρέποντάς σου να βυθιστείς πλήρως στη στρατηγική της μάχης.
Επιπλέον, ο ταχύτατος SSD του PS5 εξαλείφει σχεδόν ολοκληρωτικά τους χρόνους φόρτωσης. Το γρήγορο ταξίδι (fast travel) είναι πλέον αστραπιαίο και η επανεκκίνηση μετά από έναν θάνατο διαρκεί μόλις λίγα δευτερόλεπτα, διατηρώντας τον παίκτη μέσα στη δράση χωρίς εκνευριστικές διακοπές. Αυτή η τεχνική αναγέννηση επιτρέπει στο εξαιρετικό art direction και τον λεπτομερή σχεδιασμό του κόσμου να αναδειχθούν σε όλη τους τη δόξα. Το Όρεγκον του Days Gone στο PS5 είναι πιο ζωντανό, πιο ρευστό και πιο επιβλητικό από ποτέ, κάνοντας την εμπειρία όχι απλώς καλύτερη, αλλά οριστική.
Παρά τη θεαματική τεχνική βελτίωση, το Days Gone στο PS5 κουβαλάει ακόμα κάποιες από τις σχεδιαστικές αμαρτίες του παρελθόντος, οι οποίες είναι εγγενείς στον πυρήνα του και δεν θα μπορούσαν να διορθωθούν με ένα απλό patch απόδοσης. Το κυριότερο μειονέκτημα παραμένει η δομή ορισμένων αποστολών, η οποία μπορεί να γίνει επαναλαμβανόμενη. Η εκκαθάριση του χάρτη από φωλιές Freakers, η εξουδετέρωση καταυλισμών ληστών και οι αποστολές παρακολούθησης επαναλαμβάνονται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της εκτενούς περιπέτειας. Αν και συχνά εντάσσονται σε ένα ενδιαφέρον αφηγηματικό πλαίσιο, ο βασικός βρόχος του gameplay σε αυτές τις δραστηριότητες παραμένει ο ίδιος, κάτι που μπορεί να κουράσει ορισμένους παίκτες, ειδικά στα μέσα του παιχνιδιού.
Επιπλέον, όπως αναφέρθηκε, η πλοκή χρειάζεται αρκετό χρόνο για να πάρει μπρος. Οι πρώτες 5-10 ώρες λειτουργούν περισσότερο ως ένας εκτενής πρόλογος, συστήνοντας τον κόσμο και τους μηχανισμούς, αλλά η κεντρική ιστορία αργεί να αποκτήσει την ένταση και το συναισθηματικό βάρος που τη χαρακτηρίζει αργότερα. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για όσους αναζητούν άμεση δράση και αφηγηματική κορύφωση. Τέλος, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των bugs έχει εξαλειφθεί, κάποια μικρά, σποραδικά glitches στην τεχνητή νοημοσύνη των εχθρών ή περίεργες φυσικές αντιδράσεις μπορεί ακόμα να κάνουν την εμφάνισή τους, υπενθυμίζοντας την προβληματική κληρονομιά της αρχικής κυκλοφορίας. Είναι μικρές ατέλειες που σπάνια επηρεάζουν το gameplay, αλλά υπάρχουν.
Εν κατακλείδι, το Days Gone στο PlayStation 5 είναι η απόλυτη δικαίωση για τη Bend Studio και για ένα παιχνίδι που αδικήθηκε κατάφωρα στην εποχή του. Η τεχνική αναβάθμιση δεν είναι απλώς ένα καλλωπιστικό φινίρισμα, αλλά το κλειδί που ξεκλειδώνει το πλήρες δυναμικό της εμπειρίας. Η σταθερή απόδοση στα 60 FPS και οι μηδενικοί χρόνοι φόρτωσης μεταμορφώνουν τη ροή του παιχνιδιού, κάνοντας τη μάχη, την οδήγηση και την εξερεύνηση απρόσκοπτες και απολαυστικές. Με τα τεχνικά προβλήματα να ανήκουν πλέον στο παρελθόν, οι πραγματικές αρετές του παιχνιδιού – ο εκπληκτικός, ατμοσφαιρικός του κόσμος, η ώριμη και συγκινητική ιστορία του Deacon St. John και το ανεπανάληπτο θέαμα των Ορδών – μπορούν επιτέλους να εκτιμηθούν στο έπακρο.
Ναι, κάποιες σχεδιαστικές ατέλειες, όπως η επανάληψη σε ορισμένες αποστολές, παραμένουν, αλλά ωχριούν μπροστά στη συνολική ποιότητα και το μέγεθος της περιπέτειας. Για τους νέους παίκτες, αυτή είναι η ιδανική ευκαιρία να ανακαλύψουν ένα κρυμμένο διαμάντι της βιβλιοθήκης του PlayStation. Για όσους το έπαιξαν στο PS4 αλλά αποθαρρύνθηκαν από τα τεχνικά του ζητήματα, μια δεύτερη επίσκεψη στο Όρεγκον είναι επιβεβλημένη.
