Για δεκαετίες, η ιδέα των όπλων ενέργειας στο Διάστημα όπως ακτίνες σωματιδίων ή laser υψηλής ισχύος έμοιαζε να ανήκει αποκλειστικά στα σενάρια των κινηματογραφικών blockbusters. Το βασικό εμπόδιο δεν ήταν η τεχνολογία εκπομπής, αλλά η ενέργεια: πώς μπορείς να τροφοδοτήσεις ένα σύστημα τόσο πολύπλοκο και απαιτητικό με την απαραίτητη ισχύ και ακρίβεια; Σύμφωνα με αναφορές από την Κίνα, οι επιστήμονες της χώρας μπορεί να έχουν βρει μια απάντηση.
Μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον μηχανικό Su Zhenhua από τη DFH Satellite Co (η μεγαλύτερη κατασκευάστρια δορυφόρων της Κίνας) ανακοίνωσε την ανάπτυξη ενός νέου πρωτοτύπου ενεργειακού συστήματος, σχεδιασμένου να προσφέρει ρεύμα με επίπεδα ισχύος και χρονικής ακρίβειας που δεν έχουν επιτευχθεί ποτέ ξανά. Η τεχνολογία αυτή θα μπορούσε να λύσει ένα από τα τελευταία εμπόδια που κρατούν τα όπλα άμεσης ενέργειας μακριά από την πρακτική εφαρμογή τους στο Διάστημα.
Κατά τη διάρκεια δοκιμών εδάφους, η πλατφόρμα που ανέπτυξε η DFH Satellite κατάφερε να παράγει ενεργειακούς παλμούς έως και 2,6 megawatts, με χρονικό σφάλμα συγχρονισμού μόλις 0,63 μικροδευτερόλεπτα. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του επιτεύγματος, τα σημερινά διαστημικά συστήματα παραγωγής ισχύος σπάνια ξεπερνούν το 1 megawatt και επιτυγχάνουν ακρίβεια έως 1 millisecond. Με απλά λόγια, η κινεζική τεχνολογία φαίνεται να είναι έως και 1.000 φορές πιο ακριβής στον χρονικό συγχρονισμό της παροχής ενέργειας, μια παράμετρος κρίσιμη για κάθε όπλο που βασίζεται σε ακτίνες.
Σε έναν επιταχυντή σωματιδίων, δισεκατομμύρια άτομα κινούνται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός, και ακόμη και ένα απειροελάχιστο λάθος στο χρονισμό μπορεί να διαλύσει ολόκληρη τη δέσμη. Το νέο σύστημα της DFH Satellite βασίζεται σε μια πρωτοποριακή «αρθρωτή» αρχιτεκτονική και έναν αλγόριθμο προσαρμοστικού ελέγχου, ο οποίος επιτρέπει τη σταθερή και ακριβή διανομή τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας σε εξαιρετικά μικρά χρονικά παράθυρα.
Αν επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα, η τεχνολογία αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια νέα γενιά ενεργειακών συστημάτων στο Διάστημα, είτε πρόκειται για εφαρμογές άμυνας είτε για ειρηνικούς σκοπούς. Οι δυνατότητες των λεγόμενων όπλων άμεσης ενέργειας είναι ήδη γνωστές: ένα όπλο αυτού του είδους θα μπορούσε να πλήξει αντίπαλους δορυφόρους ή πυραύλους σε ταχύτητα φωτός, χωρίς κινητά μέρη, χωρίς καύσιμα και με σχεδόν μηδενικό κόστος ανά «βολή».
Ωστόσο, οι Κινέζοι επιστήμονες επιμένουν ότι οι προοπτικές της τεχνολογίας δεν περιορίζονται στη στρατιωτική χρήση. Όπως αναφέρουν, το σύστημα μπορεί να αξιοποιηθεί σε προηγμένα LiDAR ή laser communication δίκτυα, που επιτρέπουν υπερ-ακριβή αποστολή δεδομένων μεταξύ δορυφόρων. Παράλληλα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ιοντικούς κινητήρες υψηλής απόδοσης για τον έλεγχο τροχιάς ή ακόμα και σε τεχνολογίες μικροκυματικής παρακολούθησης της ατμόσφαιρας για επιστημονικές αποστολές παρατήρησης της Γης.
Η ανάπτυξη ενός τέτοιου ενεργειακού υποσυστήματος είναι ένα βήμα που ενδέχεται να μεταμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι μελλοντικοί δορυφόροι. Ένα σύστημα ικανό να συγκεντρώνει και να διανέμει ενέργεια με ακρίβεια μικροδευτερολέπτου θα μπορούσε να υποστηρίξει όχι μόνο όπλα, αλλά και συσκευές που απαιτούν ακραία σταθερότητα, όπως τηλεσκόπια laser ή αισθητήρες βαρυτικών κυμάτων.
Οι αναλυτές πάντως κρατούν μικρό καλάθι. Αν και η τεχνολογία φαίνεται εντυπωσιακή, δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι λειτουργεί σε πραγματικές συνθήκες τροχιάς. Η ισχύς των 2,6 megawatts, όσο εντυπωσιακή κι αν είναι, επιτεύχθηκε σε γήινο περιβάλλον. Η μεταφορά αυτής της απόδοσης σε συνθήκες κενού, με τα θερμικά και ηλεκτρομαγνητικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα διαστημικά συστήματα, παραμένει τεράστια πρόκληση.
Ακόμη και αν η τεχνολογία αποδειχθεί βιώσιμη, η αποτελεσματικότητα των όπλων ενέργειας δεν είναι δεδομένη. Οι σύγχρονοι δορυφόροι είναι πλέον σχεδιασμένοι να αντέχουν σε έντονη ακτινοβολία και διαθέτουν θωράκιση έναντι φορτισμένων σωματιδίων, όπως αυτά που προέρχονται από τις ηλιακές εκρήξεις. Ένα ενεργειακό όπλο θα χρειαζόταν ακόμη μεγαλύτερη ισχύ για να ξεπεράσει αυτές τις άμυνες, κάτι που εγείρει ερωτήματα για το αν τέτοια συστήματα μπορούν πραγματικά να λειτουργήσουν επιχειρησιακά χωρίς να καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας.
[source]
