Για δεκαετίες, οι αστροναύτες παραπονιούνται για το ίδιο πράγμα: τα διαστημικά τους κοστούμια είναι άκαμπτα, βαριά και κάνουν ακόμη και τις πιο απλές κινήσεις να μοιάζουν με αγώνα. Η πίεση που προστατεύει το σώμα τους από το κενό του Διαστήματος δημιουργεί ταυτόχρονα τεράστια αντίσταση. Τώρα, μια νέα τεχνολογία φιλοδοξεί να αλλάξει ριζικά αυτή την εμπειρία.
Ο εξωσκελετός που δοκιμάστηκε πρόσφατα στην Αυστραλία κατά τη διάρκεια μιας διεθνούς προσομοίωσης σεληνιακής αποστολής, υπόσχεται να δώσει στους εξερευνητές του Διαστήματος κάτι που μέχρι σήμερα έλειπε: φυσική κίνηση μέσα στη στολή τους. Το ρούχο, σχεδιασμένο να φοριέται κάτω από τη βασική διαστημική στολή, ενσωματώνει τεχνητούς μύες που βοηθούν τον χρήστη να κινείται πιο άνετα.
«Η ελπίδα είναι ότι αυτή η τεχνολογία θα ανοίξει τον δρόμο για φορητά ρομποτικά συστήματα που θα ενισχύουν την απόδοση των αστροναυτών και θα μειώνουν την κόπωση κατά τη διάρκεια εξωοχηματικών δραστηριοτήτων», δήλωσε ο Emanuele Pulvirenti, ερευνητής στο University of Bristol και δημιουργός του πρωτοτύπου, το οποίο έραψε ο ίδιος.
Η ιδέα ενός εξωσκελετού δεν είναι καινούρια. Η NASA είχε παρουσιάσει το X1 Robotic Exoskeleton πριν από μια δεκαετία, ενώ η Sarcos ανέπτυξε το XOS exoskeleton ήδη από το 2007 για το DARPA, με σκοπό να υποστηρίξει στρατιωτικές εφαρμογές. Ωστόσο, η νέα γενιά τέτοιων συστημάτων εστιάζει στην ευελιξία και την ελαφριά κατασκευή. Ο Pulvirenti, αν και επηρεασμένος από αυτή την τεχνολογική κληρονομιά, άντλησε έμπνευση και από πιο ταπεινές πηγές: τη γιαγιά του, που είναι ράφτρα.
Το exosuit του αποτελείται από δύο βασικά στρώματα: ένα εξωτερικό από νάιλον και ένα εσωτερικό από θερμοπλαστικό υλικό, ώστε να είναι αεροστεγές. Για τα σημεία που δέχονται μεγάλη πίεση, όπως τα γόνατα και η μέση, χρησιμοποίησε Kevlar, γνωστό για την αντοχή του. Ο στόχος του ήταν να δημιουργήσει μια στολή που να «συνεργάζεται» με το σώμα και όχι να το περιορίζει.
Τον Οκτώβριο, ο Pulvirenti ταξίδεψε στην Αυστραλία για να δοκιμάσει τη δημιουργία του στο CRATER (Covered Regolith Analogue Terrain for Experimental Research), μια εγκατάσταση που προσομοιώνει τις συνθήκες φωτισμού και εδάφους της Σελήνης. Εκεί, τέσσερις αστροναύτες-ερευνητές που συμμετέχουν σε προσομοιώσεις διαστημικών αποστολών, έζησαν και εργάστηκαν σε συνθήκες που θυμίζουν σεληνιακό περιβάλλον, στο πλαίσιο μιας διεθνούς αποστολής υπό τον συντονισμό του Austrian Space Forum.
Το CRATER, που λειτουργεί σε συνεργασία με το University of Adelaide και την ICEE.Space, αποτελεί τη μεγαλύτερη εγκατάσταση του είδους της στο νότιο ημισφαίριο. Ο John Culton, διευθυντής του Andy Thomas Centre for Space Resources, περιέγραψε το χώρο ως «ένα εργαστήριο έρευνας που αναπαράγει τις ιδιαιτερότητες του σεληνιακού φωτός και εδάφους».
Η αποστολή στην Αυστραλία ήταν κομμάτι μιας πολύ μεγαλύτερης προσπάθειας: το «World’s Biggest Analog». Με έδρα το mission control της Αυστρίας, το πρόγραμμα συνέδεσε περίπου 200 επιστήμονες από 25 χώρες σε μια παγκόσμια προσομοίωση. Η φιλοδοξία των οργανωτών είναι να αυξήσουν το επίπεδο επαγγελματισμού στις αναλογικές αποστολές, απαιτώντας αυστηρότερη εκπαίδευση, επιστημονική τεκμηρίωση και δημοσίευση των αποτελεσμάτων.
Κατά τη διάρκεια των δοκιμών, οι συμμετέχοντες αξιολόγησαν τον εξωσκελετό ως προς την άνεση, την κινητικότητα και τις βιομηχανικές του επιδόσεις, εκτελώντας διάφορες δραστηριότητες όπως περπάτημα, αναρρίχηση και μεταφορά εξοπλισμού. Αν και το πρωτότυπο βρίσκεται ακόμη σε πρώιμο στάδιο, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η ιδέα έχει πραγματικό δυναμικό. Ο Pulvirenti ονειρεύεται μάλιστα να δει μια μελλοντική εκδοχή του να δοκιμάζεται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό πριν αυτός αποσυρθεί στα τέλη της δεκαετίας.
Παράλληλα, ο ερευνητής βλέπει εφαρμογές και πέρα από το Διάστημα.
Ο επόμενος στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια υβριδική στολή που θα μπορεί να αλλάζει λειτουργία, από υποβοήθηση σε αντίσταση, ανάλογα με τις ανάγκες. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει σημαντικά ανθρώπους με κινητικά προβλήματα ή όσους βρίσκονται σε φυσική αποκατάσταση.
Αν ο εξωσκελετός του Pulvirenti αποδειχθεί αποτελεσματικός, ίσως σύντομα να μη βλέπουμε τέτοιες τεχνολογίες μόνο στις διαστημικές αποστολές, αλλά και στην καθημερινότητα.
[source]
