Η NASA πραγματοποίησε μια εκτόξευση με ξεχωριστή σημασία, στο πλαίσιο της διαρκούς προσπάθειας να κατανοήσει καλύτερα όχι μόνο το Σύμπαν αλλά και τον ίδιο μας τον πλανήτη. Την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου, από το Kennedy Space Center στη Φλόριντα, εκτοξεύτηκε το Carruthers Geocorona Observatory, μια αποστολή αφιερωμένη στη μελέτη ενός από τα πιο αινιγματικά και λιγότερο γνωστά τμήματα της ατμόσφαιρας: της εξώσφαιρας και του φαινομένου που αποκαλείται γεωκορώνα.
Ένα «φως» που δεν βλέπουμε
Η γεωκορώνα είναι ένα απαλό φωτοστέφανο υδρογόνου που περιβάλλει τη Γη και είναι ορατό μόνο στο υπεριώδες φάσμα. Ξεκινά περίπου 300 μίλια πάνω από την επιφάνεια του πλανήτη και εκτείνεται μέχρι σχεδόν τη μέση της απόστασης με τη Σελήνη. Παρότι δεν γίνεται αντιληπτή με γυμνό μάτι, αποτελεί κομμάτι της εξώσφαιρας που μπορεί να μας αποκαλύψει κρίσιμες πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο η Γη αλληλεπιδρά με τον Ήλιο και το διαστημικό περιβάλλον.
Η ύπαρξή της τεκμηριώθηκε για πρώτη φορά το 1972, όταν οι αστροναύτες της αποστολής Apollo 16 χρησιμοποίησαν μια πρωτότυπη υπεριώδη κάμερα που είχε σχεδιάσει ο Dr. George Carruthers. Οι εικόνες από τα Descartes Highlands στη Σελήνη αποκάλυψαν την αινιγματική λάμψη, όμως ο ίδιος ο Carruthers συνειδητοποίησε ότι ακόμη και από εκείνη την απόσταση, το φαινόμενο δεν καταγραφόταν πλήρως.
Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα
Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από πέντε δεκαετίες ώστε το όραμα του Carruthers να λάβει σάρκα και οστά. Το νέο παρατηρητήριο που φέρει το όνομά του διαθέτει υπερσύγχρονη κάμερα, καρπό μισού αιώνα εξέλιξης στην τεχνολογία απεικόνισης στο υπεριώδες. Ο εξοπλισμός συνδυάζει ευρυγώνιο φακό, που θα αποτυπώνει ολόκληρη την εξώσφαιρα, με ένα πιο εστιασμένο όργανο που θα εξετάζει λεπτομερώς την αλληλεπίδρασή της τόσο με τα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας όσο και με τα φορτισμένα σωματίδια του Ήλιου.
Η αποστολή δεν είναι απλώς επιστημονικά φιλόδοξη, αλλά και βαθιά συμβολική. Ο Dr. Carruthers, που έφυγε από τη ζωή το 2020 σε ηλικία 81 ετών, αφιέρωσε το έργο του στη μελέτη του Διαστήματος μέσα από το φως. Το παρατηρητήριο που φέρει το όνομά του έρχεται να ολοκληρώσει το όραμά του: να συλλάβει την πλήρη εικόνα της γεωκορώνας.
Στο σημείο L1 για μια μοναδική οπτική
Το Carruthers Geocorona Observatory ταξιδεύει προς το σημείο Lagrange L1, μια στρατηγική θέση μεταξύ Γης και Ήλιου όπου τα βαρυτικά πεδία ισορροπούν. Το σημείο βρίσκεται 1,6 εκατομμύρια χιλιόμετρα πιο κοντά στον Ήλιο από ό,τι η Γη και τέσσερις φορές πιο μακριά από τη Σελήνη. Από εκεί, το παρατηρητήριο θα έχει την ιδανική προοπτική για να μελετήσει το γήινο «φωτοστέφανο».
Το παρατηρητήριο μοιράζεται το ταξίδι του με το Interstellar Mapping and Acceleration Probe (IMAP) της NASA και το Space Weather Follow-on Lagrange-1 (SWFO-L1) της NOAA. Μαζί, οι αποστολές αυτές συγκροτούν ένα δίκτυο που θα παρακολουθεί τόσο το διαστημικό καιρικό φαινόμενο όσο και τις πιο απομακρυσμένες ατμοσφαιρικές δομές.
Η απώλεια υδρογόνου και η σημασία της
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία που θα εξετάσει η αποστολή είναι η αλληλεπίδραση του Ήλιου με την εξώσφαιρα και ειδικότερα ο τρόπος με τον οποίο η Γη χάνει υδρογόνο. Το υδρογόνο, βασικό συστατικό του νερού, είναι απαραίτητο για τη ζωή. Κατανοώντας τον μηχανισμό της απώλειάς του, οι επιστήμονες θα μπορέσουν να βελτιώσουν τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούν εξωπλανήτες ως πιθανούς υποψήφιους για φιλοξενία ζωής.
Έτσι, η μελέτη του «φωτοστεφάνου» της Γης δεν αφορά μόνο τον πλανήτη μας. Θα μπορούσε να λειτουργήσει ως οδηγός για την εξερεύνηση άλλων «γαλάζιων κουκκίδων» στον Γαλαξία, βοηθώντας την Ανθρωπότητα να εντοπίσει κόσμους με τις απαραίτητες προϋποθέσεις για βιωσιμότητα.
Η πορεία της αποστολής
Το παρατηρητήριο αναμένεται να φτάσει στο L1 και να ξεκινήσει τη φάση δοκιμών του στις αρχές του 2026. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα, τα πρώτα επιστημονικά δεδομένα θα αρχίσουν να συλλέγονται τον Μάρτιο, με την αποστολή να έχει σχεδιαστεί για διάρκεια δύο ετών. Ωστόσο, όπως συμβαίνει συχνά με τέτοιες αποστολές, αν οι συνθήκες παραμείνουν ευνοϊκές, η λειτουργία της μπορεί να παραταθεί πολύ περισσότερο.
[via]
