Η αναζήτηση πολύτιμων μετάλλων στο Διάστημα ίσως να μην απαιτεί ταξίδι μέχρι τη ζώνη των αστεροειδών, πέρα από την τροχιά του Άρη. Μια νέα μελέτη υποστηρίζει ότι η Σελήνη μπορεί να κρύβει τεράστια αποθέματα μετάλλων σπάνιας ομάδας, όπως πλατίνα, παλλάδιο και ρόδιο, κατανεμημένα σε χιλιάδες κρατήρες που δημιουργήθηκαν από προσκρούσεις αστεροειδών.
Σύμφωνα με την έρευνα, έως και 6.500 κρατήρες στη Σελήνη θα μπορούσαν να περιέχουν τέτοια πολύτιμα μέταλλα. Παράλληλα, περίπου 3.400 κρατήρες φαίνεται να διαθέτουν ενδείξεις για παρουσία νερού υπό μορφή ενυδατωμένων ορυκτών. Η ανακάλυψη αυτή δεν είναι απλώς επιστημονικής σημασίας: το νερό αποτελεί απαραίτητο πόρο για οποιαδήποτε μελλοντική μακροχρόνια παρουσία ανθρώπων στο φεγγάρι, καθιστώντας τη Σελήνη έναν στρατηγικό σταθμό για την εξερεύνηση του Διαστήματος.
Η μελέτη, με επικεφαλής τον ανεξάρτητο αστρονόμο Jayanth Chennamangalam, επισημαίνει ότι ο αριθμός των σεληνιακών κρατήρων με μεταλλικά αποθέματα φαίνεται να είναι έως και εκατό φορές μεγαλύτερος σε σχέση με τον εκτιμώμενο αριθμό μεταλλοφόρων αστεροειδών κοντά στη Γη. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι πιο συμφέρον –και πιο αποδοτικό– να αξιοποιηθούν οι πόροι που έχουν ήδη καταλήξει στη Σελήνη, αντί να επιχειρηθεί η εξόρυξη αστεροειδών σε τροχιά.
Η ιδέα της εξόρυξης στο Διάστημα δεν είναι καινούρια. Η Γη διαθέτει περιορισμένα αποθέματα μετάλλων και η παραδοσιακή εξόρυξη συνδέεται με σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις: καταστροφή τοπίων, απώλεια οικοσυστημάτων και σοβαρή ρύπανση. Παράλληλα, η Σελήνη προσφέρει και ένα πρόσθετο πλεονέκτημα. Η ύπαρξη νερού εκεί θα μπορούσε να μειώσει το τεράστιο κόστος της μεταφοράς του από τη Γη και να διευκολύνει τη μακροχρόνια διαμονή αστροναυτών.
Οι αστεροειδείς θεωρούνται πλούσιοι σε μέταλλα, ειδικά εκείνοι που ανήκουν στην ομάδα των πλατινοειδών, τα οποία είναι πολύτιμα για βιομηχανικές και ιατρικές εφαρμογές. Ωστόσο, η εξόρυξη από έναν αστεροειδή είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Οι περισσότεροι κοντινοί αστεροειδείς είναι λίγοι σε αριθμό, δύσκολοι στην πρόσβαση και κινούνται απρόβλεπτα στο Διάστημα. Η Σελήνη, αντιθέτως, βρίσκεται πάντα σε συγκεκριμένη τροχιά γύρω από τη Γη και παρουσιάζει σταθερότητα που καθιστά πιο εφικτό ένα τέτοιο εγχείρημα.
Η κρίσιμη ερώτηση είναι λοιπόν αν πράγματι οι προσκρούσεις αστεροειδών έχουν αφήσει πολύτιμα μέταλλα και νερό στη σεληνιακή επιφάνεια. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μεταλλικοί αστεροειδείς μεταφέρουν πλατινοειδή μέταλλα, ενώ οι ανθρακούχοι αστεροειδείς είναι πλούσιοι σε ενυδατωμένα ορυκτά. Όταν αυτοί συγκρούονται με τη Σελήνη, μέρος της ύλης τους εξαϋλώνεται, αλλά ένα σημαντικό ποσοστό μπορεί να παραμείνει και να συγκεντρωθεί στα κεντρικά σημεία των μεγάλων κρατήρων.
Ακόμη και αν ληφθεί υπόψη ότι μεγάλο μέρος των αστεροειδών καταστρέφεται από τη θερμότητα της πρόσκρουσης, οι στατιστικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι χιλιάδες κρατήρες εξακολουθούν να αποτελούν πιθανούς «θησαυρούς». Περίπου 6.500 κρατήρες μεγαλύτεροι του ενός χιλιομέτρου ενδέχεται να περιέχουν πλατινοειδή μέταλλα, αν και το μετάλλευμα μπορεί να είναι διασκορπισμένο στο σεληνιακό έδαφος και δύσκολο να συλλεχθεί. Αν όμως η αναζήτηση περιοριστεί σε μεγάλους κρατήρες άνω των 19 χιλιομέτρων με σαφώς καθορισμένη κεντρική κορυφή –όπου είναι πιο πιθανό να συγκεντρωθούν τα μέταλλα– ο αριθμός μειώνεται σε 38.
Παράλληλα, έως και 3.350 κρατήρες άνω του ενός χιλιομέτρου φαίνεται να έχουν ενδείξεις νερού, με περίπου 20 μεγάλους κρατήρες να εμφανίζουν πιθανές συγκεντρώσεις. Αυτό καθιστά τη Σελήνη στατιστικά πιο πλούσια πηγή τόσο για πολύτιμα μέταλλα όσο και για νερό, σε σύγκριση με τους κοντινούς αστεροειδείς.
Η πρακτική πρόκληση παραμένει τεράστια. Το πώς θα εντοπιστούν οι κρατήρες που πραγματικά περιέχουν αυτά τα αποθέματα και, κυρίως, το πώς θα καταστεί εφικτή η εξόρυξή τους είναι ζητήματα ανοιχτά. Οι ερευνητές προτείνουν ότι η πιο αποτελεσματική μέθοδος για το πρώτο βήμα δεν είναι η αποστολή πανάκριβων και αβέβαιων αποστολών στην επιφάνεια, αλλά η χρήση τηλεπισκόπησης από σεληνιακή τροχιά.
[via]
