Η ανάγκη του ανθρώπου για φυσική επαφή με τα αγαπημένα του πρόσωπα δεν γνωρίζει όρια ούτε απόσταση. Ακόμα και όταν οι άνθρωποι χωρίζονται από χιλιάδες χιλιόμετρα, η επιθυμία για ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά ή ένα χάδι παραμένει έντονη. Αυτή η βαθιά συναισθηματική ανάγκη αποτέλεσε την αφετηρία για ένα πρωτοποριακό τεχνολογικό εγχείρημα που φιλοδοξεί να μεταμορφώσει τον τρόπο που επικοινωνούμε ψηφιακά.
Ο Premankur Banerjee, υποψήφιος διδάκτορας στο University of Southern California (USC), εμπνεύστηκε από την προσωπική του εμπειρία. Πέρασε πάνω από πέντε χρόνια μακριά από την οικογένειά του, γεγονός που τον ώθησε να εξερευνήσει τρόπους με τους οποίους η τεχνολογία θα μπορούσε να γεφυρώσει αυτό το χάσμα όχι μόνο οπτικά ή ακουστικά, αλλά και μέσω της αίσθησης της αφής. Το έργο του δεν αποτελεί απλώς μια θεωρητική μελέτη, αλλά μια προσπάθεια να ανακτηθεί η σωματική διάσταση στις ψηφιακές μας σχέσεις.
Το ατομικό του βίωμα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κοινωνικό φαινόμενο. Όσο περισσότερο μεσολαβούν οι οθόνες στην καθημερινή μας επικοινωνία, τόσο αυξάνεται αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν "πείνα για επαφή". Η Heather Culbertson, αναπληρώτρια καθηγήτρια στη Viterbi School of Engineering του USC και επικεφαλής της μελέτης, υπογραμμίζει ότι παρά τη ραγδαία αύξηση της διαδικτυακής κοινωνικοποίησης μέσω εφαρμογών όπως το Zoom και το FaceTime, τα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους ανεβαίνουν. Οι πλατφόρμες αυτές διατηρούν μεν την επαφή μέσω εικόνας και ήχου, όμως στερούνται της φυσικότητας που προσφέρει η αφή, μια ανάγκη εξίσου σημαντική με την επικοινωνία μέσω λόγου ή βλέμματος.
Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, μια ομάδα μηχανικών του πανεπιστημίου ανέπτυξε ένα προηγμένο απτικό σύστημα που φέρνει την αίσθηση της αφής στο εικονικό περιβάλλον. Η καινοτομία αυτή, που υλοποιείται μέσα από φορετή τεχνολογία – γάντια και περιβραχιόνια – επιτρέπει στους χρήστες να αισθάνονται φυσικές επαφές, όπως χειραψίες, αγγίγματα ή ήπιες πιέσεις. Με άλλα λόγια, η ψηφιακή επικοινωνία αποκτά απτική υπόσταση, προσφέροντας μια πιο ρεαλιστική και συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία.
Το σύστημα λειτουργεί με τη βοήθεια μικρών μοτέρ δόνησης ενσωματωμένων στο ύφασμα, τα οποία αναπαράγουν κινήσεις και πιέσεις σε πραγματικό χρόνο. Σε ένα κοινό εικονικό περιβάλλον, όπου μπορούν να συμμετέχουν έως και 16 άτομα ταυτόχρονα, κάθε χρήστης εμφανίζεται ως πλήρης ψηφιακή φιγούρα που αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τις κινήσεις του στον φυσικό κόσμο. Έτσι, οι συμμετέχοντες μπορούν να κινούνται ελεύθερα, να εκφράζονται με χειρονομίες ή ακόμη και να αλληλεπιδρούν με εικονικά αντικείμενα, όπως το να προσφέρουν ένα φλιτζάνι ή να συνεργάζονται σε μια κοινή εργασία.
Η αποτελεσματικότητα αυτής της τεχνολογίας επιβεβαιώθηκε και από έρευνα που παρουσιάστηκε στο IEEE World Haptics Conference. Οι συμμετέχοντες στη δοκιμή ανέφεραν πως ένιωσαν μεγαλύτερη συναισθηματική σύνδεση και εμπλοκή όταν η αλληλεπίδραση περιλάμβανε απτική ανατροφοδότηση. Οι επικοινωνίες απέκτησαν μεγαλύτερο βάθος και σημασία, αποδεικνύοντας ότι η τεχνολογία μπορεί πράγματι να εμπλουτίσει τις ψηφιακές μας σχέσεις. Παράλληλα, οι ερευνητές μελέτησαν πώς η ταχύτητα της κίνησης και το είδος της δόνησης επηρεάζουν τη συναισθηματική απόκριση, συλλέγοντας πολύτιμα δεδομένα για τη μελλοντική εξέλιξη του συστήματος.
Οι πιθανές εφαρμογές αυτής της τεχνολογίας είναι πολλαπλές και κοινωνικά ουσιαστικές. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επιτρέψει σε ασθενείς νοσοκομείων να νιώσουν το άγγιγμα ενός αγαπημένου προσώπου, να ενισχύσει τη συμμετοχή σε υβριδικές τάξεις ή να προσφέρει παρηγοριά σε ανθρώπους που υπηρετούν σε αποστολές ή βρίσκονται σε μακρινά ταξίδια λόγω εργασίας.
[via]
