Liberated: Ένα σκοτεινό κόμικ που παίζεις μέσα στα στριπάκια [Review]

Εμπνευσμένοι από τις ιστορίες του Alan Moore (βλ. V for Vendetta) και του Frank Miller (βλ. Sin City), τη λατρεία τους για τα σκοτεινά comics και το gameplay παλιών παιχνιδιών της SEGA (βλ. Comix Zone), οι Atomic Wolf και L.inc Sp. z o.o. παρουσιάζουν τη δική τους μελλοντική δυστοπία σε ένα video games με ιδιαίτερο gameplay. Αυτό είναι το Liberated, το οποίο κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο για τα Nintendo Switch, PS4, Xbox One και Windows PC.

Εμείς είχαμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε με την έκδοση για το Nintendo Switch και αυτή είναι η άποψη που διαμορφώσαμε για ένα στυλ παιχνιδιού που δεν συναντάς συχνά στις μέρες μας, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό ή καλό. Η αλήθεια είναι ότι μας δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα, διότι σε αρκετές περιπτώσεις το παιχνίδι μοιάζει να μην θέλει να ξεκαθαρίσει ακριβώς τι θέλει να προσφέρει στον gamer. Από τη μία έχουμε μια ιστορία χωρισμένη σε διάφορα “τεύχη” με έμφαση στις παθογένειες μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής, από την άλλη ένα gameplay που σε κάποιες φάσεις είναι ιδιαίτερα απλοϊκό και σε άλλες σε βγάζει από τα ρούχα σου.

Η υπόθεση αφορά μια κοινωνία που πλήττεται από τρομοκρατικά χτυπήματα με αποτέλεσμα τα μεγάλα κεφάλια να πάρουν την απόφαση να παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα χρησιμοποιώντας ένα σύστημα συλλογής δεδομένων για οποιαδήποτε δραστηριότητα των πολιτών (σας θυμίζει κάτι;). Ως κόμικ που σέβεται τον εαυτό του, η όλη παρακολούθηση χαρακτηρίζεται από την υπερβολή, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα και εξακολουθεί να κεντρίζει το ενδιαφέρον, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Τα μεγάλα κεφάλια, λοιπόν, παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα, ενώ έχουν γεμίσεις τις πόλεις με δυνάμεις καταστολής που συλλαμβάνουν και βασανίζουν προληπτικά οποιονδήποτε κινείται εκτός πλαισίου.

Στο πρώτο τεύχος αναλαμβάνεις τον ρόλο ενός νεαρού χάκερ που σύντομα γίνεται μέλος μιας ετερόκλητης συμμορίας με στόχο να καταστρέψουν το σύστημα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν είναι άκρως επιθετικές χωρίς να υπολογίζουν τίποτα μπροστά στο τελικό αποτέλεσμα, γι’ αυτό χαρακτηρίζονται και κυνηγιούνται από τις συστημικές δυνάμεις ως “τρομοκράτες”. Στο δεύτερο και στο τρίτο τεύχος, περνάς ως gamer από την απέναντι πλευρά και διαχειρίζεσαι έναν επιθεωρητή της αστυνομίας που κυνηγά τους τρομοκράτες. Δεν θα το προχωρήσουμε περισσότερο για τα υπόλοιπα τεύχη, διότι ενδεχομένως θα γίνει spoil η ιστορία και δεν το θέλουμε. Η αναφορά γίνεται για να καταλάβετε ότι παίζεις και από τις δύο πλευρές την ιστορία.

Καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού τίθενται ηθικά διλήμματα ως προς τι είναι σωστό, τι λάθος, ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο, σε έναν φαύλο κύκλο μεταξύ ευνομούμενης πολιτείας, τρομοκρατικών ενεργειών και φασιστικών πρακτικών. Οτιδήποτε μπορεί να συζητάμε τα τελευταία χρόνια στα κοινωνικά δίκτυα, τις τεχνολογίες παρακολούθησης, τις επιθέσεις και την ατζέντα των κυβερνήσεων, θα τα βρείτε μέσα στο Liberated.

Σε ό,τι αφορά τα γραφικά και το gameplay, το κόμικ είναι σκοτεινό και καλοσχεδιασμένο στη φιλοσοφία του Sin City, με τον gamer να διαβάζει κάθε στριπάκι ξεχωριστά και σε ορισμένα από αυτά να ξεκινά η δράση. Ουσιαστικά, όλο το παιχνίδι εκτυλίσσεται μέσα σε αυτά τα στριπάκια και όταν έρχεται η ώρα, το συγκεκριμένο στριπ έρχεται στο προσκήνιο για να παίξεις τον ρόλο σου εξερευνώντας του χώρους και πυροβολώντας τους αντιπάλους όπως σε ένα κλασικό 2.5D platform game. Η διαχείριση του χαρακτήρα είναι σχετικά εύκολη, ωστόσο, όταν θέλεις να πυροβολήσεις θα πρέπει να στοχεύεις σωστά και είναι πολύ εύκολο να κάνεις λάθος. Προσέξτε, δεν είναι ένα kill’em’all παιχνίδι όπου περπατάς και πυροβολάς. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι προτιμότερο να παραμείνεις κρυμμένος έως ότου περάσει ο κίνδυνος, σε άλλες πρέπει να περπατάς στις μύτες για να μη δώσεις στόχο και σε άλλες πρέπει απλά να είσαι τυχερός και να σου βγει στόχευση με τη μία σε όλους τους αντιπάλους για να προχωρήσεις. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα σε ένα ασανσέρ που παίζει να είχαμε κολλήσει σχεδόν 1 ώρα μέχρι να μας κάτσει η φάση και εξουδετερώσουμε όλους τους εχθρούς. Αυτή είναι μόνο μία από τις αρκετές, δυστυχώς, στιγμές που σε πιάνει να πάρεις το Switch και να το πετάξεις στον τοίχο…

Γενικά, το σύστημα μάχης του Liberated δεν το λες διασκεδαστικό. Οι εχθροί πολλές φορές σε βλέπουν από τα διπλανά δωμάτια, οπότε, για να έχεις περισσότερες πιθανότητες αφήνεις τη stealth προσέγγιση και ξεκινάς να πυροβολάς με την πρώτη ευκαιρία. Άλλοτε σου ξεπετάγονται από πίσω εκεί που δεν το περιμένεις και ορισμένοι βγαίνουν εκτός μάχης μόνο με 2 συνεχόμενα headshots, κάτι που θα ήταν πραγματική πρόκληση αν η στόχευση δεν γινόταν τις περισσότερες φορές στην τύχη. Δεν υπάρχει μπάρα ενέργειας, απλά η οθόνη γεμίζει σταδιακά με αίματα για να καταλάβεις ότι είσαι στα τελευταία σου και αναπληρώνεται με την ώρα (ταχύτερα όταν κρυφτείς κάπου).

Κατά διαστήματα και ανάλογα με τις αποφάσεις που θα πάρεις, χωρίς να είναι πολλά αυτά τα σημεία, προστίθενται ορισμένες έξτρα αποστολές που δεν έχουν καμία επιρροή στην εξέλιξη της υπόθεσης και ειλικρινά αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο μπήκαν σε αυτόν τον κόπο. Το ίδιο και για τους γρίφους που καλείσαι να λύσεις (π.χ. να κλείσεις ηλεκτρονικά κυκλώματα) με σκοπό να ξεκλειδώσεις πόρτες ή κάποια mini-games τύπου καταδίωξης. Θα μπορούσε να γίνει λίγο καλύτερη, ή μάλλον, λίγο πιο λογική η ενσωμάτωση τέτοιων στοιχείων ώστε να εμπλουτιστεί πιο άρτια το gameplay. Να σημειωθεί, επίσης, ότι υπάρχουν δύο επιλογές να ζήσεις το παιχνίδι: η μία είναι τρομερά εύκολη για να δεις την εξέλιξη της ιστορίας και η άλλη αυτή που παίζουν οι περισσότεροι για να έχεις και λίγη δράση.

Στο διά ταύτα, το Liberated τολμά κάτι διαφορετικό αναβιώνοντας ένα παλιό στυλ παιχνιδιού, έχει ορισμένες καλές ιδέες αλλά μέτρια εκτελεσμένες στο κομμάτι του gameplay, και μια καλή αισθητικά, όχι πρωτότυπη στην ουσία υπόθεση. Θα μπορούσε και καλύτερα!