Μπορεί ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά προβλήματα της εποχής μας να μετατραπεί σε πηγή ενέργειας; Ο 22χρονος εφευρέτης Julian Brown πιστεύει πως ναι. Με τη δημιουργία του Plastoline, ενός νέου είδους καυσίμου που προέρχεται από την ανακύκλωση πλαστικών αποβλήτων, ο νεαρός ερευνητής φιλοδοξεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το πλαστικό πρόβλημα.
«Όσο περπατώ πάνω σε αυτή τη γη, δεν θα υπάρχει κάτι που να λέγεται πλαστικό απόβλητο, μόνο ανεκμετάλλευτη ενέργεια», δηλώνει ο Brown στην ιστοσελίδα της εταιρείας του, NatureJab. Η φράση του, περισσότερο από ένα σύνθημα, συνοψίζει τη φιλοσοφία πίσω από το εγχείρημά του: να δώσει νέα ζωή στα πλαστικά που πνίγουν τους ωκεανούς και απειλούν την υγεία ανθρώπων και ζώων.
Αν και τα πλαστικά υλικά έγιναν μαζικά μέρος της καθημερινότητας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι επιπτώσεις τους έχουν πάρει διαστάσεις παγκόσμιας κρίσης. Το πλαστικό δεν αποσυντίθεται ποτέ πλήρως – απλώς κατακερματίζεται σε ολοένα μικρότερα κομμάτια, τα γνωστά μικροπλαστικά. Αυτά βρίσκονται παντού: στο νερό που πίνουμε, στα ψάρια που τρώμε, ακόμα και στα σώματα νεογέννητων μωρών. Κάθε χρόνο, εκατομμύρια θαλάσσια και χερσαία ζώα πεθαίνουν εξαιτίας της πλαστικής ρύπανσης.
Ο Brown, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά ηλιακή ενέργεια, ανέπτυξε μια πρωτοποριακή τεχνική μετατροπής του πλαστικού σε καύσιμο μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται «microwave pyrolysis» (πυρόλυση με μικροκύματα). Με αυτόν τον τρόπο, τα πλαστικά απορρίμματα θερμαίνονται σε ειδικούς αντιδραστήρες χωρίς τη χρήση φλόγας, παράγοντας μια καύσιμη ύλη που μπορεί να μετατραπεί σε βενζίνη, πετρέλαιο, ακόμα και σε καθαρό εναλλακτικό καύσιμο ντίζελ. Το αποτέλεσμα είναι το Plastoline, ένα καύσιμο που υπόσχεται να κάνει τη ρύπανση… κινητήρια δύναμη.
Η ιστορία της εφεύρεσης ξεκίνησε απρόσμενα, όταν ο Brown, μαθητής ακόμα στο λύκειο, υπέστη έναν σοβαρό τραυματισμό στο χέρι. Ανήμπορος να ασχοληθεί με τις συνήθεις δραστηριότητές του, αποφάσισε να αφιερώσει τον χρόνο του στην έρευνα. Εμβάθυνε στην τεχνολογία της πυρόλυσης και, με επιμονή, άρχισε να σχεδιάζει δικούς του μικρούς αντιδραστήρες.
Ο πρώτος του πειραματικός αντιδραστήρας, ο Mark I, παρουσίασε τεχνικά προβλήματα, όμως αποτέλεσε τη βάση για βελτιώσεις. Ο Mark II διόρθωσε ζητήματα στεγανότητας, ενώ ο Mark III πρόσθεσε νέες ιδέες στη σχεδίαση, παρά το ότι δεν είχε μεγάλη διάρκεια ζωής. Η πραγματική πρόοδος ήρθε με τον Mark IV, ο οποίος λειτούργησε αποδοτικά και σταθερά, επιτρέποντας στον Brown να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο. Αυτή τη στιγμή, εργάζεται πάνω στον Mark V, μια πιο εξελιγμένη και ενεργειακά αποδοτική εκδοχή, που βρίσκεται υπό αίτηση για πατέντα.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας χρηματοδοτείται κυρίως μέσω ερευνητικών επιχορηγήσεων, ενώ το καύσιμο Plastoline έχει ήδη δοκιμαστεί από επαγγελματίες του κλάδου. Ο Brown αναφέρει ότι έχει χρησιμοποιηθεί επιτυχώς σε οχήματα, και σύντομα θα πραγματοποιήσει επίσημη δοκιμή σε συνεργασία με μια αντιπροσωπεία της Nissan, χρησιμοποιώντας ένα Dodge Scat Pack.
Η σημασία της εφεύρεσης του Brown δεν περιορίζεται στην τεχνολογική καινοτομία της. Αν επιβεβαιωθεί η αποδοτικότητά της σε μεγάλη κλίμακα, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα κρίσιμο όπλο στη μάχη κατά της ρύπανσης από πλαστικά.
[via]
