Gaming

Journey of the Broken Circle Review

Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα με την οικονομική κρίση, ήρθε και η πανδημία να προκαλέσει ακόμα περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα (πέραν όλων των άλλων) σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού και σε αυτά αν προσθέσουμε την ούτως ή άλλως φύση των ανθρώπων να αναρωτιούνται ποιοι είναι και που βαδίζουν καταλήγουμε στο συμπέρασμα λίγη ψυχοθεραπεία δεν θα έκανε κακό σε κανέναν.

Εντάξει, δεν είναι και τόσο μαύρα τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον αυτά τα συναισθήματα μας ξύπνησε το εξαιρετικό Journey of the Broken Circle της Lovable Hat Cult, το οποίο παίξαμε στο πανίσχυρο Lenovo Legion που έχουμε στη διάθεση μας για τις ανάγκες των gaming reviews.

Το Journey of the Broken Circle είναι ένα indie platform παιχνίδι με όμορφα γραφικά σε pastel αποχρώσεις (ως επί το πλείστον), ευχάριστο soundtrack που συμβαδίζει με την ψυχολογία του πρωταγωνιστή και αρκετά απλοϊκό gameplay, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια 5ωρη (τόσο περίπου σου παίρνει για να φτάσεις στο τέλος) εμπειρία ψυχοθεραπείας για τον gamer μιας και παρουσιάζει μια γενική εικόνα του κύκλου της ζωής μέσα από το ταξίδι ενός ατελούς κύκλου.

Αναλαμβάνεις τον ρόλο του Circle, ένας κύκλος που του λείπει ένα μικρό κομμάτι και συχνά - πυκνά εξωτερικεύει τις υπαρξιακές ανησυχίες του στην αναζήτηση της “ολοκλήρωσης” του. Όλη η ιστορία περιλαμβάνει μεταφορικά και κυριολεκτικά εμπόδια, καθώς περνάς από πίστα σε πίστα, και στην πορεία είτε κερδίζεις κάποιες ικανότητες κίνησης (όταν γνωρίζεις τον Sticky μπορείς να κολλάς σε επιφάνειες για να σκαρφαλώνεις σε δύσβατες περιοχές και με το μπαλόνι μπορείς να πετάς με τη βοήθεια των νεφών), είτε τις χάνεις όπως εξελίσσεται η ιστορία. Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο διότι θα χαθεί το νόημα του παιχνιδιού, απλά να τονίσουμε ότι καλό θα είναι να τερματίσετε πρώτα τις πίστες της βασικής ιστορίας και έπειτα να περάσετε στο bonus πίστες.

Το gameplay, όπως προαναφέραμε, είναι απλοϊκό και ταυτόχρονα προκλητικό σε ορισμένες στιγμές, χρειάζεται σκέψη και μαεστρία για να εντοπίσεις τα κρυμμένα (ή και όχι) μανιτάρια που σου ξεκλειδώνουν δύο bonus πίστες. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, οι δημιουργοί θέλουν περισσότερο να περάσουν το μήνυμα τους παρά να δυσκολέψουν τον gamer, ενώ η καμπύλη εκμάθησης των διαφορετικών κινήσεων έχει λογική διαβάθμιση και δεν σε απογοητεύει. Μέσα σε αυτές τις 5 ώρες μπορείς να ολοκληρώσεις την ιστορία για να δεις που θα καταλήξει, αλλά οι τελειομανείς μπορούν να παίξουν οποιαδήποτε πίστα θέλουν ξανά για να μαζέψουν όλα τα μανιτάρια.

Οι διάλογοι είναι ευχάριστοι και επιχειρούν να περάσουν μηνύματα και αλληγορικά να θυμίσουν στον gamer την πορεία της ζωής με γνώμονα τη συντροφικότητα, τη μοναξιά και το “ωρέ που πάμε” χωρίς να κουράζουν, με μια σωστές δόσεις αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας (αν και αυτό είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό). Οι φίλοι των indie games αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία, αν και είναι αρκετά μικρό σε διάρκεια.